Czas dla mojego dziecka

 

Temat: Czas dla mojego dziecka

Opracowanie: Monika Stępień

 

W dzisiejszym świecie wszyscy są zabiegani, każdy gdzieś się spieszy, ciągle nie mamy na nic czasu, chcemy zapewnić sobie i naszej rodzinie godny byt materialny. Często nie mamy czasu nawet na chwilę rozmowy z najbliższymi. Warto zwolnić i skupić się nad naszym największym skarbem, cudem jaki nas spotkał, poświęcić to co mamy najlepsze dla naszych DZIECI, poświęcić im CZAS i okazać zainteresowanie. Niby nic, a jednak tak wiele. Kontakt z dzieckiem to wysłuchanie co ma nam do powiedzenia na temat szkoły, przyjaciół, czy przeżyć związanych z przeczytaną książką. Wysłuchanie dziecka oraz rozmowa z nim przeciwdziała poczuciu osamotnienia, często daje wiarę we własne możliwości, a także motywuje do dalszego działania. Dziecko osamotnione przez brak rozmów doświadcza, że nie jest dla rodziców ważne, że jego kłopoty, radości i pytania, w ogóle się nie liczą. Szczera rozmowa, a nawet sama obecność daje dziecku poczucie, że jest ważne, że zawsze może na nas liczyć, że znajdzie w rodzicu oparcie przy każdej sytuacji. Dziecko wówczas wie, że w domu ma przyjaciół, z którymi zawsze może o wszystkim porozmawiać i ma na kogo liczyć. Trzeba zadać sobie pytanie: „Co się stanie kiedy odsuwane od rozmów dziecko przyzwyczai się milczeć”? Dzieci nie mając oparcia w domu szukają go u innych, często obcych ludzi. Któregoś dnia uświadomimy sobie, że obok nas wrósł zupełnie obcy człowiek, którego nie znamy, nie rozumiemy, z którym nie będziemy potrafili nawiązać bliższego kontaktu, bo zabraknie więzi, którą buduje się przez lata. Może zdarzyć się tak, że będziemy oskarżać dziecko o niewdzięczność, nie myśląc o błędach, które my jako rodzice popełniliśmy.

Każde dziecko potrzebuje szczególnej uwagi i czasu aby umożliwić nauczyć go rozmów. Najlepszy czas rozwojowy do rozmów jest okres, gdy dziecko jest w wieku do około 13 lat. Trzeba ten czas wykorzystać najlepiej jak tylko potrafimy. Nastolatki bowiem szukają coraz bardziej kontaktów na zewnątrz rodziny i coraz mniej mówią o sobie rodzicom. Szukają również w internecie (co niesie ze sobą ogromne niebezpieczeństwo) osób, które okazują zainteresowanie, mają czas i wykazują zrozumienie. Nauczone od małego rozmowy z rodzicami nie będą szukały wsparcia u innych, obcych ludzi.

Zastanówmy się  drodzy Rodzice czy robimy wszystko by nasze dzieci chciały z nami rozmawiać? By czuły się ważne i doceniane? By wiedziały, że w każdej sytuacji mogą na nas liczyć? Jakie są moje (rodzica) codzienne relacje z moim dzieckiem? Przecież dzieci to najpiękniejszy dar od Boga. Dbajmy o nie najlepiej jak tylko potrafimy.

Na koniec pragnę przytoczyć list pewnej małej dziewczynki do swojej mamy: 

 „Kochana Mamo!

     Dzisiaj w szkole pani czytała nam opowiadanie o mamie – czarodziejce. Cała klasa, po prostu, zakochała się w tej mamie. Bo ona jest naprawdę niezwykła. Jakie robi czary! Wyobraź sobie, że potrafi znaleźć radę na smutek olbrzyma, karmi sałatą dinozaura, zamienia zabawkę w prawdziwą ciężarówkę. Ale chyba największym czarem mamy jest, że ma zawsze dużo, dużo czasu dla dzieci. A ja już tak dawno z Tobą nie rozmawiałam ... Tak trudno nam się spotkać w tym naszym mieszkaniu. Widujemy się przy stole i przy telewizorze, ale najczęściej to ja jestem sama. I wiesz, czasami myślę, że gdybym się zgubiła, to Ty nie wiedziałabyś gdzie mnie szukać. Pewnie nie wolno tak myśleć ... Nie gniewaj się na mnie. Ja przecież wiem, że mnie kochasz – dajesz mi wiele prezentów. Ja przecież wiem, że mamę trzeba kochać najbardziej, nawet gdy nie będziesz mi kupowała nowych zabawek.

     Nasza Pani zapytała nas, który z czarów chcielibyśmy podarować swojej Mamie. I wiesz, prawie wszyscy chcieli móc chociaż raz, z mamą i z całą rodziną, polecieć poduszkowcem na spacer. Mi on nie jest potrzebny. Ja mogę iść z Tobą nawet na piechotę.

     Moja Mamo – czarodziejko! Wyczaruj dla mnie jedno popołudnie. Ja mam Ci do powiedzenia jeszcze wiele, wiele innych bajek. 

Twoja kochana i kochająca Cię mocno, mocno”. 

Życzę nam wszystkim byśmy umieli rozmawiać z naszymi dziećmi i równie dobrze potrafili ich słuchać.